Erykomachia, czyli złoty wiek Elektronika cz. 1

Utworzono: 19 październik 2018 | Opublikowano: 19 październik 2018 | Drukuj | E-mail | Odsłony: 2459

Ocena użytkowników: 5 / 5

W związku z Jubileuszem 65-lecia Energetyka-Elektronika powstał poemat zatytułowany "Erykomachia, czyli złoty wiek Elektronika", obejmujący historię Naszej Szkoły od początku jej istnienia do roku 1988, ze szczególnym uwzględnieniem kadencji dyrektorskich Bronisława Wieruszewskiego i Ireneusza Warzechy, które - w zgodnej opinii pedagogów oraz absolwentów tego okresu - uznawane są jako złoty wiek naszej Alma Mater. Poemat składa się z siedmiu pieśni, które sukcesywnie będą prezentowane na łamach tego blogu. Dla ułatwienia lektury każda strofa jest numerowana. Cały tekst poematu dostępny będzie (w formacie pdf z przypisami dolnymi) w zakładce "Plikownia". A teraz - tradycyjnie już - życzę wszystkim Czytelnikom miłej lektury!

	PIEŚŃ I
1	Nie wszystko srebro, co srebrnie nazwane, Ot, choćby skronie wieku dojrzałego; Za to wspomnienie, co w sercu chowane, Cenniejsze bywa od kruszcu złotego; W ten czas szczególny niech będzie mi dane Śpiewać pochwałę wieku minionego, Gdyśmy - prócz ducha - ciałem byli młodzi; Słuchajcie tedy – wszak to nie zaszkodzi.	2	W mieście, co szumnie zwą go Srebrnym Grodem, Choć Bóg wie jeden, czy mają w tym rację, W mieście, gdziem przeżył lata swoje młode, I odbierałem pilnie edukację, Była opera, park, zoo z ogrodem, Główna ulica z widokiem na stację, Hut dwie, sześć kopalń z węglem przewybornym, I był opodal rynku Plac Klasztorny.
3	Nad miejscem owym od wieków strażował Kościół świętego Wojciecha imieniem, Co w murach swoich braci mniejszych chował; Obok – nieduży, czym budził zdziwienie, Budynek, co być szkołą usiłował, Chociaż wzniesiony z innym przeznaczeniem (Ponoć przed laty był urzędem pracy, Potem we władztwo go dostali żacy).	4	Nie wiem na dobre czy wyszła zamiana, Historia kryje wiele sprzecznych racji, Władza aliści od ludu wybrana, Postanowiła po deliberacji: „Wiedza potęgą, wszak to prawda znana, Damy więc młodym szansę edukacji I zamiast dawnych czasów panoptikum Mieścić się odtąd będzie tu technikum”.
5	Że miasto z dawna stało tramwajami, Trzeba dbać o nie, umieć je naprawiać; „No, rozumicie, my jesteśmy z wami, Ale wciąż wyższe cele trzeba stawiać”. Tak więc dyrektor z nauczycielami Dostali prikaz: pytań nie zadawać, Szybko i sprawnie kształcić przedniej marki Od komunalnej speców gospodarki.	6	Pierwszym dyrektorem został doktor prawa, Choć rzec tu trzeba z niejakim przekąsem, Że dyrektorować trudna była sprawa, Gdy żyw był ciągle upiór Józia z wąsem; Starań moc włożył i za to mu brawa, Żonie za dekor tudzież kółko z pląsem; Lecz go zmieniono, bowiem nie był w fazie Z władzą - po linii ani też po bazie.
7	Jego następcy bardziej się udało - Trafił na odwilż i czas gomułkowski. Gdy wokół wiatrem cieplejszym powiało, Ster wziął inżynier z włosem tycjanowskim; W szkole też jakby nieco znormalniało I niekoniecznie w duchu stachanowskim Dni upływały bez zbędnej przynuki, Choć nie znikł całkiem duch Józia z nauki.	8	Szczery się zapał wśród młodzieży wzniecił I wszystkie klasy pilnie się uczyły Arkanów trakcji, taboru i sieci; Chwałą promocji wkrótce się okryły Roczniki pierwszy i drugi, i trzeci. Jednak się wkrótce potem objawiły W technikum nowe odgórne wytyczne I zmiana nazwy na Energetyczne.
9	Dyrektor, gronu rzucając wyzwanie, Rzekł: „Choć beze mnie - dacie radę, tuszę; Tobie, zastępco, zwierzam to zadanie, Valgame Dios! - ja na Kubę muszę”. A że zastępcy dyrektorowanie Głaskało wielce dość ambitną duszę, Nie myślał długo, jeśli mam być szczery, I przejął nad Energetykiem stery.	10	Tak rozpoczęła się era Wierusia W której dla szkoły działał niestrudzenie; Odkąd na stolcu dyrektorskim usiadł, Dbał o jej rangę, dbał o jej znaczenie. Nawet niechętny przyznać szczerze musiał, Że notowania wzrosły jej szalenie: Był Energetyk w bytomskich szkół szpicy, Miał uczniów z kraju, miał i z zagranicy.
11	*Zastępcą został Jasiu. W jednym słowie:* *Historyk, wzrostu napoleońskiego,* *Co szkoły całej plan godzin miał w głowie,* *Z nazwiska ucznia znał niemal każdego.* *Operatywny, wielce wprawny w mowie,* *Organizator życia harcerskiego;* *Oprócz pamięci błyszczał zębem złotym,* *Lecz fanom dymka robił wciąż naloty.*	12	W przerwach do męskiej toalety wpadał, Z nagła, rzecz jasna, i bez ostrzeżenia, I osławione słowa wypowiadał: „Rączki do góry! – Masz pety w kieszeniach?” Podczas klasówek, kiedy temat zadał, Wychodził w celu uwagi uśpienia, Jak bomba wracał, celując w pacjenta: „Rączki do góry!” - i miał delikwenta.
13	Przez dawnych uczniów ciągle pamiętany Jako maestro obozów wędrownych, Nie bez kozery „Harcerzykiem” zwany; Noc, toń jeziora, krajobraz czarowny, Łodzie, namioty i krąg rozśpiewany… Jak tu zapomnieć chwil tyle cudownych? Z tych wszystkich przyczyn Jasiu jest w atencji, Szkoda, że rzucił nas dla konkurencji.	14	Była w tej szkole jedną z polonistek Wysokich lotów, koturnowej próby, Kopcią nazwana; pierwsza wśród purystek, Krzewiciel lektur, strażnik kindersztuby, Marmur i posąg - drżał przed nią lud wszystek, Bo zdrowo uczniom przykręcała śruby. Postrach leserów i tępiciel gwary, Piątce u Kopci nikt nie dawał wiary.
15	*Raz z Janka mało nie uciekła dusza,* *Bo był z lektury jak pergamin cienki,* *Kiedy wyrwany z „Pana Tadeusza”,* *Rzekł, że „Tadeusz godoł do Zosiyńki”,* *Którym stwierdzeniem tak Kopcię rozjusza,* *Że mu smaruje „łabędzia” od ręki,* *Lejąc na głowę kubeł z zimną wodą* *Tudzież słowami: „Jo ci tu pogodom!”*	16	*Że ma na okres dostateczny czysty* *Wyliczył inny Janek w sposób chwacki,* *Przeto ząb wyrwać poszedł do dentysty,* *Pewien że znów go sięgną Kopci macki* *(A że nie umiał - fakt był oczywisty* *Stąd też i krok ten zgoła desperacki).* *Tak przed pytaniem sprytnie się uchował,* *Choć szóstkę stracił - trójkę uratował.*
17	*Z kupionym wiadrem piwa od karczmarza* *Szedł Krzych na chatę w klasowym zespole.* *Wtem im Kopećkę spotkać los nadarza:* *„Co tam niesiecie? Czemuście nie w szkole?”* *„Szczyny niesiemy do weterynarza* *Chorego konia”. – Tak wywiedli w pole* *Estetkę, która łgarzom wiarę dała,* *Co ocaliło im znaną część ciała.*	18	*Uczył też wonczas (któż pamięta o tem?)* *Ignac, którego sekret dawny zdradzę:* *Był w czasie wojny myśliwskim pilotem.* *Choć się bądź jakiej nie dawał łamadze,* *I wciąż zaliczał dzielnie lot za lotem,* *Jednak go strącił któryś kamikadze.* *Choć się poparzył i nawet potrzaskał,* *Jakoś się z tego cudem wykaraskał.*
19	*Miał być dyrektorem, lecz że „andersowy”,* *Uczył młódź jeno rosyjskiego z chemią.* *Do kina ongiś na film szlagierowy,* Gdzie Janusz z klasą czmychnęli in gremio, *Wpadł z nagła Ignac jak w locie bojowym:* Powiódł do szkoły, gdzie zgodnie z paremią: *„Marny zła koniec, choć miłe początki”,* *Ze sprawowania potracili piątki.*	20	Raz urwis Jurek stroił z niego szutki, *Więc Ignac zaczął solić mu dwójczyny;* *Czując wciąż mocniej swoich żartów skutki,* *Głowił się młodzian jak odkupić winy,* *Aż z pozbieranej od kolegów zrzutki* *Gramofon sprawił mu na przeprosiny.* *Ignac obiecał dłużej się nie gniewać,* *Odtąd z płyt, ruskich piosnek uczył śpiewać.*
21	Niemal ab urbe condita był trafił Do nas Mieczysław, co przydomka nie miał; I ekonomii oraz geografii Uczył, a przy tym pogodą promieniał; Dzielić uśmiechem jak nikt się potrafił, Każdą swą lekcję w czas przyjemny zmieniał I rozpogadzał każdą twarz ponurą, Bo świetnie łączył dowcip wraz z kulturą.

	^₁ bracia mniejsi – franciszkanie. ^₂ Józio z wąsem – aluzja do I.W. Stalina. ^₃ przynuka (stpol.) – przymus, konieczność, zniewolenie. ^₄ Valgame Dios! (hiszp.) – Boże, miej mnie w swej opiece!		^₅ in gremio (łac.) – zbiorowo, wspólnie. ^₆ paremia (z gr.) – przysłowie, sentencja, aforyzm. ^₇ szutki (z ros.) – żarty. ^₈ ab urbe condita (łac.) – od założenia miasta (Rzymu); przen. od początku (tu: dziejów szkoły).
	(ciąg dalszy nastąpi)		Krzysztof Woźniak Va 1975

Komentarze obsługiwane przez CComment

Kategoria: Blogi użytkowników witryny / Krzysztof Woźniak

Lista kontaktów

Artykuły archiwalne; Było - nie minęło

Logowanie

Menu główne

Gościmy

Zamawianie biuletynu

Blogi Użytkowników

Erykomachia, czyli złoty wiek Elektronika cz. 1