TABLICA – wielofunkcyjna powierzchnia płaska (z reguły drewniana) malowana na czarno, bądź zielono, ewentualnie obijana gumolitem koloru czerwonobrązowego. Służyła do pokrywania znakami graficznymi tudzież rysunkami, wykonywanymi za pomocą KREDY. W odróżnieniu od współczesnych, ścierana na mokro (mokrościeralna) przy użyciu gąbki lub ścierki. Wyróżniano dwie podstawowe funkcje tablicy:
- przekazywanie bezcennej wiedzy teoretycznej (wyprowadzanie wzorów, wykresy, rysunki, tabele itp.) w przypadku przepływu informacji zasadniczej (nauczyciel – uczniowie);
- dokumentowanie postępów w przyswajaniu tejże wiedzy (forma jw.) w przypadku przepływu informacji zwrotnej (uczeń – nauczyciel).
Do funkcji dodatkowych tablicy (niezwykle cenionych przez populację uczniowską) należały: możliwość umieszczenia nań co trudniejszych wzorów (długopisem), celowanie ogryzkiem, bądź kontestowanie rzeczywistości poprzez wypisywanie wiekopomnych sentencji typu „Generał to @#&*” lub „Ponton może mi skoczyć”

TARCZA – drugi z dwóch podstawowych (prócz CZAPKI) atrybutów, odróżniających uczniów Energetyka-Elektronika od uczniów innych szkół średnich. Wygląd tarczy zmieniał się w czasie. W latach 70. (i wcześniej) elementem dominującym była równie słynna, co charakterystyczna błyskawica alias piorunek, którego w latach późniejszych zastąpił (ponoć bezpieczniejszy) tranzystor. Z biegiem lat tarcza stopniowo traciła na znaczeniu, aby wreszcie zniknąć zupełnie.

TRZYNASTKA - flagowy zespół monologująco-wokalno-instrumentalny i cenny towar eksportowy Energetyka-Elektronika za czasów wczesnego Gierka. Etatowy uświetniacz najważniejszych imprez szkolnych. W latach prosperity wyjeżdżał na tournée krajowe i zagraniczne (Dederowo). Obiekt szczególnej opieki i dumy ŻYRAFY.

U

UBIKACJA aka KLOP – pomieszczenie, którego podstawowym celem nie było bynajmniej załatwianie potrzeb fizjologicznych. Mekka młodocianych wspieraczy monopolu tytoniowego, którzy na każdej przerwie tłumnie nawiedzali rzeczony przybytek, by oddać się grzesznemu nałogowi (patrz też: BRAMA). W czasie seansu poprzez drzwi wydobywały się kłęby dymu, których nie powstydziłby się przyzwoity pożar. Obiekt regularnych NALOTÓW GRONA, w czym przodował najpierw JASIU, a potem wyjątkowo dokuczliwy DZIKI.

USPRAWIEDLIWIENIE – bardziej lub mniej logiczne wytłumaczenie nieobecności ucznia na zajęciach lekcyjnych. Wyróżniano dwa rodzaje usprawiedliwień:
- faktyczne – mające pokrycie w realiach (lekarskie, rodzicielskie itp.),
- lipne – fabrykowane jako podkładka do WAGARÓW, a realizowane za pomocą podrobionego podpisu tudzież sprawnej NAWIJKI.

W

WAGARY – praktyczny i przyjemny sposób spędzania czasu przez młodzież w przypadku samowolnej (dłuższej bądź krótszej) rezygnacji z ciągłości procesu edukacyjnego. Rozróżniane były dwa typy wagarowania:
- wolicjonalne – brak chęci tudzież motywacji do uczestniczenia w lekcji (lenistwo, presja kolegów, osłabienie wiosenne, ciekawy film w kinie etc.);
- taktyczne – posiadanie jednej lub kilku pozytywnych ocen i obawa przed nagłym załapaniem LUFY w przypadku wysoce prawdopodobnego wyrwania do odpowiedzi.

WARSZTATY (szkolne) – miejsce (i przedmiot), w którym młodzież podczas pierwszych dwóch lat pobierania nauki zyskiwała cenne umiejętności praktyczne z zakresu obróbki ręcznej i mechanicznej (cięcie, piłowanie, nitowanie, toczenie, frezowanie, wiercenie, kucie itp.), a także (jakżeby inaczej!) elektrotechniki praktycznej (lutowanie, nawijanie, proste obwody drukowane etc). Warsztaty mechaniczne mieściły się przy niegdysiejszej ul. Wolności, a elektryczne – przy ul. Powstańców Warszawskich.

WIERUŚ - słynny dyrektor TE od wczesnego Gomułki do wczesnego Gierka. Zapoczątkował złoty okres szkoły. Za jego czasów Energetyk-Elektronik stał się jedną z wiodących średnich szkół zawodowych w mieście. Cechy charakterystyczne: matematyk, wzrost napoleoński, francuskie „r” w wymowie. Silna osobowość; w przystępach dobrego humoru sympatyczny gawędziarz, z apodyktycznymi tendencjami jednakowoż.

WYCIECZKA – jeden z milszych sposobów spędzania czasu przez młodzież w trakcie roku szkolnego. Łączył trzy niezwykle ważne zalety: legalne wykręcenie się od lekcji, walory krajoznawcze tudzież najrozmaitsze możliwości integracji wewnątrzklasowej. W praktyce ostatnia z wymienionych zalet (w sposób niekoniecznie tolerowany przez zło konieczne w postaci opiekuna grupy) majoryzowała pierwsze dwie.

WYWIADÓWKA – spotkanie rodziców uczniów z wychowawcą klasy, którego najbardziej newralgicznym punktem było zaznajomienie tych pierwszych z postępami (albo brakiem takowych) czynionymi przez młodych adeptów wiedzy. Drugie miejsce zajmowały uwagi na temat zachowania i/lub obecności na zajęciach szkolnych. Badacze odkryli zadziwiający związek przyczynowo-skutkowy dotarcia wzmiankowanych faktów do rodzicielskiej świadomości z mało idyllicznym charakterem wieczoru powywiadówkowego.

ZESZYT aka KAJET – zeszyte (skąd nazwa) kartki papieru (w kratkę, w linie lub czyste) oprawione w okładkę (miękką lub twardą), służące do pisania, rysowania tudzież jednego i drugiego łącznie. Źródło wiedzy zapisanej podczas wykładów, a także świadectwo (odrobionych lub nie) wszelkiej maści zadań i prac domowych. Dla większości GRONA wizytówka ucznia i ocena jego stosunku do przedmiotu. Przez niektórych (patrz: GENERAŁ) demonizowany do granic absurdu. Źródło nieporozumień na linii nauczyciel – uczeń, w szczególnie przykrych w przypadkach, kiedy ten ostatni:

a) miał brzydki charakter pisma,

b) wyznawał zasadę, że ważniejsze, co się ma w głowie, a nie co w zeszycie,

c) obydwie przypadłości naraz.

Do klasyki gatunku przeszło zdarzenie, podczas którego jeden ze znanych nauczycieli rzekł do jednego ze znanych uczniów: „Chciałbym zobaczyć twój zeszyt” – na co otrzymał odpowiedź: „Ja też”.

ZIMOWISKO - wyjazdowa forma spędzania wolnego czasu przez młodzież wraz z przedstawicielami GRONA podczas FERII zimowych. Z reguły organizowane w okolicach górskich. Oferowało uczestnikom moc atrakcji w postaci zjeżdżania po pochyłości terenu na sankach, ewentualnie na „bele czym”. Dla narciarzy były wyciągi orczykowe i szusowanie po stoku. Opalanie na przyzbie, walka na śnieżki, czy możliwość wypicia czegoś na rozgrzewkę z DZIKIM – w cenie zestawu.

ŻYCIE LITERACKIE – znany onego czasu tygodnik literacko-społeczny, będący powodem niejednego siwego włosa tej części populacji uczniów TE, która miała zaszczyt trafić pod skrzydła KOPCI. W trosce o kulturalny rozwój swej trzódki, rzeczona Pani Profesor nałożyła nań obowiązek cotygodniowego czytania i streszczania co bardziej kobylastego artykułu ze wzmiankowanego periodyku. W streszczeniu obowiązkowo musiały się znaleźć nowo poznane wyrazy z ich definicją. Wypociny owe, wypisywane przez młódź w oddzielnych zeszytach, były przez Kopcię skrupulatnie czytane i surowo oceniane. Miało to z reguły negatywny wpływ na ocenę z polskiego na OKRES.

ŻYRAFA – jedna z najbardziej wyrazistych i rozpoznawalnych osobowości Energetyka-Elektronika związana z nim i obecna w uczniowskiej świadomości od zawsze. Za wyjątkiem stanowiska dyrektora (de nomine), piastowała wszelkie pozostałe. Wśród tychże na uwagę szczególną zasługuje funkcja kierownika zajęć pozalekcyjnych. W ramach swej ponadprzeciętnej aktywności opiekowała się ZMS-em, TRZYNASTKĄ, Teatrem „Aksjomat” i Szkolnym Kołem Brydża Sportowego (patrz: BRYDŻ), a także patronowała różnej maści kabaretom i szkolnym imprezom. Wsławiła się także jako prekursor wielce osobliwego przedmiotu „Przygotowanie do życia w rodzinie socjalistycznej”. Podczas lekcji poruszane były wysoce interesujące młodzież w wieku prokreacyjnym zagadnienia, które dopiero później ujrzały światło dzienne w postaci „Sztuki kochania” Michaliny Wisłockiej.