Energetyk-Elektronik

 Pani Barbara, z racji swej wesołości, niezbyt dużej różnicy wieku, no i urody (ach, ten figlarny loczek i migdałowe oczy!) kupiła nas od razu i została przez społeczność klasową (Va 1975) zaakceptowana jako „Baś­ka". Wkrótce stała się jedną z naszych faworytek i z tego też względu lekcje historii cieszyły się w klasie dużym powodzeniem. Myślę, że i ona nas trochę lubiła, bo też i w rzeczy samej staraliśmy się być dla niej szczególnie sympatyczni.

Nie wykręcała nieprzewidywalnych numerów, nie była zbyt ostra, co nie znaczy, że nie potrafiła dać pały, jeśli delikwent na to zasługiwał. A że pała od „Baśki" był to niehonor dla nas - chłopów, było nie było, pod wąsem - przeto każdy się starał, aby coś tam z wiedzy historycznej po łepetynie się pałętało.

Pewnego razu odpowiadał przy tablicy jeden z naszych kolegów, Augustyn Warczok. Popularny „Ausgus" był dobrym i ambitnym uczniem, nic więc dziwnego, że zależało mu na piątce. „Baśka" jednak chciała poprzestać na czwórce, no może z plu­sem, co słysząc Janek Stasek, kolega pytanego z ławki, ni z gruszki, ni z pietruszki, odzywa się w te słowa:

- Pani profesor, proszę mu dać piątkę, niech Pani spojrzy, jakie on ma namiętne usta...

Po klasie gruchnął śmiech, August spurpurowiał, „Baśka" też okryła się rumień­cem i pokryła zażenowanie chichotem. Na takie dictum nie wypadało jej jednak zrobić nic innego, tylko uczynić zadość owej niecodziennej prośbie.

Wszystkie anegdoty o nauczycielach znajdziesz TUTAJ.