Tym razem proponuję garść wspomnień sprzed lat, zebranych z wędrówek po najróżniejszych wakacyjnych szlakach. „Szanujmy wspomnienia smakujmy ich treść, nauczmy się je cenić…”, jak to kiedyś – nie tylko pięknie, ale i bardzo mądrze - śpiewali „Skaldowie”. Prócz mnie swymi urokliwymi retrospekcjami z dawnych czasów dzielą się Jan Jendrzej - Va 1965 i Andrzej Fogel – Vd 1968:

Jan Jendrzej, Va 1965:

Po Mazurach wraz z Zygą przewędrowaliśmy za pomocą tego dziwnego biletu (czyli autostopu, o którym można poczytać TUTAJ i TUTAJ) całą Polskę. Na samym początku jednak spędziliśmy niezapomniany tydzień w Sopocie, gdzie delektowaliśmy się wspaniałym morzem, plażą i Operą Leśną. A spaliśmy przez ten cały czas…w KURNIKU, niedaleko słynnego Grand Hotelu, tuż przy molo. Tak kiedyś był zabudowany Sopot!

Andrzej Fogel, Vd 1968:

Moje wakacyjne wspomnienia prowadzą do Jarosławca, gdzie poznałem Zbyszka, syna naszej „pani z angielskiego”, Leokadii Zaleskiej. Osobiście jej nie znałem; choć koleżanki ze szkolnego budynku vis a vis, oczywiście, wspominały swoją nauczycielkę angielskiego. Najczęściej właśnie w kontekście mojej znajomości ze Zbyszkiem. Nasze drogi splotły się  podczas moich wakacji spędzanych na dzikim - bywały wtedy takie - polu namiotowym w Jarosławcu.

Zbyszek, jako student, zrobił w WPK autobusowe prawo jazdy i tym sposobem zarabiał kieszonkowe. Widząc mnie stojącego na ulicy, zatrzymywał się (poza przystankami) aby mnie podrzucić. Będąc bywalcem „Pyrlika”, a wtedy jeszcze działy się tam  naprawdę interesujące rzeczy, zaprzyjaźnił się z bardzo znaną podówczas kapelą SBB i służył im umiejętnościami jako kierowca busa.
Pani Profesor Zaleska, oczywiście, wpajała Zbyszkowi na każdym kroku znajomość angielskiego. I tak, będąc kiedyś ze Zbyszkiem w jego mieszkaniu, zauważyłem na kredensie w kuchni kartkę od mamy z bieżącymi domowymi instrukcjami dla syna.... oczywiście, po angielsku.

Krzysztof Woźniak, Va 1975:

Rozliczne wakacyjne szlaki kilkakrotnie wiodły mnie w drugiej połowie lat 70. do Rowów, miejscowości leżącej podówczas w województwie słupskim. Senna wioska w tamtych czasach była niemal nikomu nie znana, a ożywiała się jedynie w sezonie. Prócz paru ośrodków wczasowych zakładów przemysłowych w pobliskich sosnowych lasach funkcjonowało duże pole namiotowe, gdzie po raz pierwszy trafiłem dość przypadkowo w sierpniu 1977 roku.
W zatłoczonym do granic możliwości pociągu od Ustki podróżowałem na tzw. „cycku”, czyli w przejściu między wagonami. Nieco później rozsiadłem się wygodniej w korytarzu , gdzie poznałem Ewę, która tańczyła w balecie Opery Śląskiej, a prywatnie była żoną pewnego asystenta na moim wydziale. Przegadaliśmy niemal całą podróż i umówiliśmy się na lody w Słupsku. Tymczasem po czternastogodzinnej jeździe wylądowałem w Ustce, po czym autobusem dojechałem do Rowów. Tam spotkałem kolegę (który mnie namówił na ten wyjazd) wraz z grupą studentów z krakowskiej Akademii Ekonomicznej. Wkrótce ukształtował się rytuał spędzania czasu na naszym polu namiotowym.