Jak postrzegałem Leszka? Był to średniego wzrostu młodzian, słowiańskiej, rzec można, urody, blondyn z charakterystycznymi, modnymi podówczas włosami (nomen omen jak się zaraz okaże) á la Kopernik. Był wesołym, bardzo sympatycznym facetem, choć świat traktował z pewną dezynwolturą, czego przejawem był jego „firmowy” uśmiech, niepozbawiony, niedostrzegalnej czasami, dozy ironii.
Moje, ocalałe po przeszło 40 latach, związane z Nim wspomnienia, to przede wszystkim długi, całotygodniowy kurs instruktorski, zorganizowany w Ośrodku Harcerskim Śląskiej Chorągwi ZHP w Chorzowie, na przełomie stycznia i lutego 1973. Mieliśmy w jego trakcie szereg najróżniejszych zajęć: najwięcej ogólnoharcerskich, ale i politycznych, a także kulturalno-artystycznych, szczególnie mnie interesujących, z racji moich upodobań i działalności harcerskiej. Brała w nim udział kadra instruktorska naszego szczepu z Piotrkiem Wiczukiem na czele, który był zresztą jednym z „wykładowców”. Mieliśmy specjalne karty zaliczeniowe, w których tacy właśnie wykładowcy wpisywali nam oceny z poszczególnych „przedmiotów”. Z naczalstwa obecni byli m.in. Leszek Moczulski, Jacek Korzycki, a od nas – dh Teresa Pawela. Pamiętam, że w ramach kursu odbyło się spotkanie ze znanym dziennikarzem, red. Jackiem Kalabińskim, podówczas jeszcze nie znajdującym się bynajmniej w opozycji, któremu „niewygodne” pytania zadawał Andrzej Hasulak. Po zajęciach, rzecz jasna, odbywały się organizowane ad hoc, „zajęcia własne” w pokojach. W jednym z nich gromadziliśmy się m.in. z Leszkiem Witkowskim,
Wiesiem Wiechem i kilkunastoma innymi. Któryś z kolegów miał gitarę, śpiewaliśmy najrozmaitsze piosenki. W ramach przerywnika, Leszek co pewien czas intonował zaśpiew: „Szoł wilk bez laaaas…”, na co cała reszta odpowiadała przeciągłym wyciem: „Auuuuu!!!” Nie miało to oczywiście żadnego sensu, ale za to było bardzo śmieszne, a o to przecież chodziło. Kurs skończył się uroczystą akademią ku czci. Zdecydowana większość z nas została mianowana na pierwszy, bądź wyższy stopień instruktorski.
W roku szkolnym 1972/73 cały „Elektronik” żył akcją „K-500”, czyli obchodami 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika. Szerzej opisałem ją w ostatniej monografii szkoły, gdzie odsyłam chętnych do poznania szczegółów. Kulminacyjny moment tychże obchodów stanowiła uroczysta akademia, której z kolei głównym punktem była inscenizacja opowiadania Aleksandra Trzęsickiego z ówczesnej IIIc pt. „Jedyny uczeń”, przedstawiająca uczone dyskusje Kopernika i Joachima Retyka w samotni fromborskiej. W rolę wielkiego astronoma mistrzowsko wcielił się Leszek, Retykiem był Wiesiek Wiech z IIa, narratorem – oczywiście autor, a ja m.in. interpretowałem wiersz Łomonosowa poświęcony Kopernikowi.