Monika odeszła z naszego życia nagle, zupełnie niespodziewanie. Ledwo przeszła na emeryturę, nie zdążyła wieść życia trochę mniej intensywnego. Dopadł ją los. Zawsze solidna i dokładna, mająca własne zdanie, nie ustępująca racjom pobocznym, uczyła tak dobrze, że Jej absolwenci nigdy nie mieli na uczelniach kłopotów z matematyki. Lubiana i szanowana przez koleżanki i kolegów, którzy liczyli się z Jej zdaniem. Zawsze popierała słuszne idee, angażowała się w ich realizację. Monika Raczyńska zaraz po studiach rozpoczęła pracę w naszej szkole jako nauczycielka matematyki. W ciągu swojej pracy pedagogicznej dała się poznać jako bardzo dobry wychowawca i przyjaciel młodzieży.
Monika była przez wiele lat przewodniczącą komisji przedmiotowej. Cieszyła się uznaniem władz oświatowych i dyrekcji szkoły, czego dowodem były liczne nagrody i wyróżnienia. Przez ostatnie miesiące swego życia bardzo cierpiała. Miała zaledwie 55 lat. Jej odejście jest dla szkoły dużą stratą. Zostanie w pamięci wielu absolwentów naszej szkoły jako dobry oraz lubiany nauczyciel i wychowawca.

Cześć Jej pamięci!

 Mam zaszczyt należeć do Jej wychowanków, czuję się zatem w obowiązku poświęcić Pani Profesor parę zdań. Była osobą niezwykle sumienną, rzetelnie podchodzącą do swych obowiązków. Prawego i prostolinijnego charakteru, nie znosiła fałszu, obłudy i pozorów. Należała do weredyków, nie owijała w bawełnę, wykładała kawę na ławę. Bardzo ceniła sobie pracowitość i prawdomówność. Była bardzo dobrym pedagogiem, a jednym z większych problemem, z którym przyszło jej walczyć (oprócz rzecz jasna oporu materii, czyli naszej percepcji matematycznej) była stanowczo za mała ilość godzin matematyki w naszej - w końcu technicznej - szkole. Uściślając jedno z powyżej napisanych zdań, pozwolę sobie na stwierdzenie, że Jej uczniowie zazwyczaj nie mieli większych problemów z przedmiotem na uczelniach. Mówi o tym właśnie prosta matematyka, czyli to, co Pani Monika tak kochała: jeśli w maturalnej klasie uczniowie mieli 2 godziny matematyki tygodniowo (w liceach odpowiednio 4 albo 6 w klasach mat.-fiz.), a na I semestrze ilość ta wzrastała sześcio-siedmiokrotnie, to wniosek jest aż nadto oczywisty.

Nie bez racji uważała, że pierwszym zadaniem ucznia jest skupiać się na nauce. Muszę się przyznać, że - ze względu na moje "udzielanię się" na paru frontach w szkole - parę razy usłyszałem od Niej co prawda życzliwe, ale i wielce konkretne uwagi w tej materii.

W życiu "pozalekcyjnym" szkoły raczej się nie udzielała, co zapewne wypływało z Jej braku czasu. Swoją ksywkę zawdzięczała niewysokiej posturze i charakterystycznemu sposobowi poruszania się. Miała bardzo miły uśmiech, sympatyczne dołeczki w policzkach i rzadkiej urody błękitne oczy.

Krzysztof Woźniak Va 1975

Miejsce oraz data  pochowania śp. Moniki Raczyńskiej:

Lokalizacja: Bytom; ul. Piekarska

Odeszla od nas: 13 lipca 1996