Z okazji zbliżającego się święta Barbórki, Ernest Giesa przypomina  postać św. Barbary – jednej z najpopularniejszych świętych w naszym regionie. Kult, jakim się cieszy, szerzył się już od początku IV w., a od VI w. rozprzestrzenił się na cały świat chrześcijański – najpierw na Wschodzie, zaraz potem na Zachodzie - i potwierdza autentyczność historii i męczeństwa.

Święta Barbara należy do tych świętych, których dokumenty dotyczące ich życia i śmierci zaginęły. Wiadomości, jakimi dysponujemy, pochodzą wprawdzie ze średniowiecznych legend o świętej, jednak opierają się na tradycji ustnych przekazów przez całe pokolenia.
Relacje te różnią się nieco w szczegółach między sobą, lecz w głównych zarysach są zgodne – choćby w tym, że jako datę Jej męczeńskiej śmierci podają dzień 4 grudnia 305 lub 306 r. Ponadto w wielu kościołach czczone są Jej relikwie: w Bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie, w Neapolu, Piacenzy, Cremonie, Mantui, Trapani, Wenecji (grób na wyspie Burano), Montecatini, również w Polsce - czaszka świętej do niedawna była w Czerwińsku, część relikwii znajduje się w Pelplinie (katedra) i w Krakowie (kościół św. Andrzeja).

Przełom III i IV w. był okresem szczególnie krwawych prześladowań za panowania cesarzy: Dioklecjana, a potem najokrutniejszego – Galeriusza Waleriusza Maksymina (Maximinus II Daia), współrządcy cesarza Galeriusza – obaj współrządzący byli zaciekłymi wrogami chrześcijaństwa. Wtedy wielu nieugiętych wyznawców Chrystusa oddało życie za wiarę, było wielu męczenników uznanych później za świętych, m.in. – Barbara. I pomyśleć – jak niedługo było do chrześcijańskiej wolności wiary – działo się to zaledwie parę lat przed Edyktem Tolerancyjnym z 313 r.

Córka – chrześcijanka narażała go na skandal. Podanie głosi, że Barbara uciekła do lasu i ukryła się w grocie – jednak jakiś pasterz zdradził jej kryjówkę. Została przyprowadzona przez ojca przed sąd cesarski. Poddano ją wymyślnym torturom aby wyrzekła się Chrystusa. Opis ich jest tak przerażający, że go nie podam. Wiadomo, że pomysłowość w zadawaniu bólu bliźnim obecna była zawsze w dziejach ludzkości – i dziś też! Męczennica pozostała nieugięta. Sam Chrystus umacniał Barbarę, leczył rany a w noc przed Jej śmiercią udzielił komunii świętej. Barbara została ścięta, wyrok wykonał Dioskur i - jak podaje legenda – zaraz potem został rażony piorunem.

Bardzo szybko wzrastał kult świętej. Historia mówi, że papież, św. Grzegorz Wielki (pontyfikat w latach 590 – 604), otaczał wspomnienie św. Barbary wielką czcią. W średniowieczu należała ona do grona 14 Świętych Orędowników, do których zwracali się wierni w różnych potrzebach. Święta Barbara jest przede wszystkim patronką dobrej śmierci i umierających. Podobno modliła się o to, aby nikt przed opuszczeniem tego świata nie został pozbawiony przyjęcia sakramentów. Dlatego przedstawiana jest z kielichem lub monstrancją w dłoni. Św. Stanisław Kostka - należący do bractwa Jej imienia - zapisał, że kiedy udając się pieszo do Wiednia ciężko zachorował,  zatrzymał się w domu protestanta. Gospodarz nie chciał dopuścić katolickiego księdza do chorego. Wtedy sama św. Barbara udzieliła Stanisławowi komunii świętej.