Energetyk-Elektronik

VADEMECUM DOJRZAŁEGO ABSOLWENTA TE,
czyli czterdzieści lat później
Alfabetycznie C-D

C

CESKI – jedna z mniej popularnych gier okresu szkolnego, charakteryzująca się operacjami manualno-zręcznościowymi na monetach dziesięciogroszowych (tzw. ceskach, skąd nazwa). Dawała skromne możliwości wzbogacenia się (przy korzystnych wiatrach ok. 2-3 zł podczas przerwy).

CZAPKA – jeden z dwóch podstawowych (prócz TARCZY) atrybutów, odróżniających uczniów Energetyka od uczniów innych szkół średnich. Stanowiło go nakrycie głowy systemu kaszkiet, koloru myszatego, z czarnym daszkiem i takimż otokiem. W zamierzchłej przeszłości dumny symbol przynależności do, w późniejszych latach passé (łączony, nie wiadomo dlaczego, z kujonami).

CZYN SPOŁECZNY – spontaniczne i samorzutne prace wykonywane przez ideologicznie wyrobioną młodzież na rzecz ogółu, rzecz jasna, nieodpłatnie i na dobitkę w dni wolne. Klasycznym przykładem rzeczonej akcji było sadzenie drzew na nieużytkach w sąsiedztwie (dziś nieistniejącej) kopalni „Barbara-Chorzów”. Obecnie na tym terenie wznosi się spory starodrzew.

D

DOCHA – slangowe (patrz: SLANG) określenie oceny dostatecznej (w czterostopniowej skali 2-5). Używało się też przymiotnika „państwowy”. Do wątpliwej popularności dochy przyczyniał się sposób oceniania uczniów przez niektórych konserwatywnych przedstawicieli GRONA: na piątkę umie Pan Bóg, ja – na cztery, ty możesz umieć tylko na trzy”.

DRÓBKA, SZYMAŃSKI – zbiór zadań z MATMY autorstwa wzmiankowanych dżentelmenów. Absolutna podstawa jakiejkolwiek wiedzy matematycznej. Sprawne poruszanie się po tymże dawało rękojmię przyzwoitej oceny z przedmiotu.

DYREKCJA – grupa trzymająca władzę pośród GRONA. W opisywanych czasach Energetykiem-Elektronikiem rządziły triumwiraty, na których czele stał najpierw WIERUŚ, a następnie ACIK.

DYSKOTEKA – daleka krewna zstępna wieczorków tańcujących; wysoko ceniony przez młodzież płci obojga sposób spędzania wolnego czasu, polegający na rytmicznym podrygiwaniu (solo lub w duecie) w takt jedynie słusznej muzyki (np. Led Zeppelin, Uriah Heep, Deep Purple, Pink Floyd, Nazareth, Slade etc.), wydobywającej się z odpowiedniej mocy (im większej tym lepiej) kolumn, z towarzyszeniem przemyślnych efektów dźwiękowych (iluminofonia). Uczestnictwo w dyskotekach było bezwzględnie wskazane i uchodziło za przejaw dobrego tonu.

DZIENNIK LEKCYJNY – księga formatu A4, w której grono pedagogiczne pracowicie odnotowywało tematy prowadzonych lekcji, obecność uczniów na tychże, a także (a w zasadzie przede wszystkim) postępy delikwentów w poszczególnych przedmiotach, czyli po prostu stopnie. Wejście (bodaj na krótką chwilę) w posiadanie dziennika budziło niebywałą pożądliwość pośród braci uczniowskiej, stwarzało bowiem możliwość podejrzenia stopni. Co odważniejsi decydowali się czasem na ich dopisywanie (w mniej lub bardziej profesjonalny sposób), a bardzo nieliczni kamikadze podejmowali samobójcze próby całkowitego unicestwienia (anihilacji) dokumentu. Na czyn ów (odnotowany co najmniej kilkakrotnie w annałach szkoły) zdobywali się szczególni desperaci, którzy oberwawszy sporo PAŁ na początku roku szkolnego, mniemali, że w ten sposób ulegną one przepadkowi. W swej naiwności nie przewidzieli jednak, że (po roztoczeniu eschatologicznej wizji rozwiązania klasy) zostanie wprowadzony plan B, czyli odtwarzanie stopni. Skutkowało to masowymi KLASÓWKAMI, których skutkiem krótkookresowym była średnio podwójna ilość BOMB, którą zafasowali, skutkiem długookresowym natomiast – brak promocji do klasy następnej.

DZIEWCZYNY – mniejszościowy obiekt pożądania większościowej części populacji uczniów TE. Towar ściśle reglamentowany, a w niektórych KLASACH całkowicie niedostępny. Powód stresów i poważnych napięć pomiędzy osobnikami płci męskiej. Z powodu chronicznych niedoborów, w stanach wyższej konieczności (np. STUDNIÓWKA) pojawiała się konieczność posiłkowania się dostawami z zewnątrz.

DZIKI – Andrzej Liziniewicz, nauczyciel przedmiotów zawodowych, zastępca dyrektora w czasach późnego Gierka i wczesnego Jaruzelskiego. Absolutny lider w konkurencji „nieprzewidywalne zachowania”, stąd ksywa. Nieprzejednany wróg palenia papierosów przez młodzież; wysublimowany lubownik i koneser wszelkich napojów, powszechnie uważanych za wyskokowe. Amator i mistrz gry w szachy. Według niepotwierdzonych danych, imponująca ilość wygranych przezeń partii szachowych wynikała z podkładania się przez najtęższych szachistów szkolnych. Największy żeglarz w historii szkoły, należy do ekskluzywnego Bractwa Kaphornowców – żeglarzy, którzy przynajmniej raz opłynęli Przylądek Horn. Cechy charakterystyczne: weredyk, wzrost napoleoński, dezynwoltura, predylekcja do imprez.

Ciąg dalszy vademecum nastąpi