Ostatnia część kopernikańskiej opowieści traktuje o kulminacji akcji "K-500" w Technikum Energetycznym, wielotematycznym konkursie zatytułowanym "Niebo" oraz inscenizacji kostiumowej, która miała miejsce na deskach auli szkolnej w pięćsetną rocznicę urodzin wielkiego astronoma.

Rok 1973 rozpoczął się nam bardzo pracowicie – wszak w jego trakcie miały mieć miejsce główne wydarzenia akcji „K-500”. Na przełomie stycznia i lutego został w Energetyku ogłoszony konkurs pod jakże piękną nazwą „Niebo”. Miał on na celu, prócz możliwości wypowiedzenia się w różnych formach przez samorodne talenty, popularyzację postaci i dokonań Kopernika oraz ogólnie pojętej tematyki człowiek – niebo – kosmos. Nadesłana ilość prac była doprawdy imponująca. Prócz różnych form literackich, które dominowały, pojawiły się także plakaty, grafika, piosenki, a także (sic!) rzeźby, co jak na szkołę o profilu stricte technicznym, stanowiło doprawdy ewenement. Wysokie jury w składzie: Bronisław Wieruszewski, Teresa Pawela, Bogumiła Kopeć, Eugenia Ćwiertniak i Maksymilian Papiorek pierwsze miejsca przyznało następującym uczniom:

·         w dziedzinie prozy – ex aequo Aleksandrowi Trzęsickiemu z klasy IIIc za opowieść „Jedyny uczeń” o tym, jak Jerzy Joachim Retyk został uczniem Kopernika oraz Krzysztofowi Woźniakowi z klasy IIIa (czyli mnie) – za stylizowany na staropolszczyznę „List Mikołaja Kopernika do Tiedemanna Giesego” opowiadający o wrażeniach astronoma z podróży do... współczesnego Bytomia,

·         w dziedzinie poezji – Piotrowi Kajzerowi z klasy IIIa za wiersz „Kopernik”,

·         w dziedzinie rzeźby – Leszkowi Bujakowi z kl. IIIc za dzieło „Człowiek i myśl”

·         w dziedzinie piosenki – Celinie Stępień z kl. IIIc za piosenkę „Niebo”

·         w dziedzinie grafiki – Jackowi Skolikowi z IVd za piękną pracę „Ziemia”, przedstawiającą nasz glob widziany ze statku kosmicznego.

Wręczanie nagród (książek) laureatom przez dyr. Eugenię Ćwiertniak. Od lewej: Piotr Kajzer, Józef Cebula, Krzysztof Woźniak, Cecylia Stępień, Danuta Markwart, Jolanta Szykulska, Aleksander Trzęsicki.

Większość z tych dzieł została wykorzystana w cyklu akademii i wieczornic przygotowywanych i zorganizowanych ku tzw. czci. Ich apogeum, z oczywistych względów, znów miało miejsce 19 lutego. Bardzo dobra praca Olka Trzęsickiego posłużyła jako scenariusz do średniowiecznej inscenizacji. Niewielka scena naszej sławetnej auli przeistoczyła się na pewien czas we fromborską pracownię astronoma. Narratorem był sam autor, Retykiem – Wiesław Wiech z ówczesnej IIa, a w roli Kopernika wystąpił z wielkim powodzeniem Leszek Witkowski z IVb, wykorzystywany później w tym wcieleniu niemiłosiernie. Problem polegał na tym, że Leszek miał, co prawda, włosy na miarę „kopernikowską”, bo takie się wtedy nosiło, ale... był przystojnym blondynem, a jak wiadomo z portretów, mistrz Mikołaj miał włosy ciemne. Pamiętam, jak Leszek wkurzał się, gdy za każdym razem musiał wkładać czarną jak heban perukę, w której wyglądał jak... kochający inaczej, a na dobitkę rekwizyt ów był bardzo sztywny i za nic na świecie nie chciał mu „leżeć” na głowie.

W ramach autoreklamy pozwolę sobie tu dodać, że wspomniany wyżej mój „List Mikołaja Kopernika...” cieszył się dużym powodzeniem wśród widowni, był bowiem utrzymany w konwencji humorystycznej i zawierał sporo aluzji do naszej szkolnej rzeczywistości.

"List Mikołaja Kopernika do Tiedemanna Giesego" właśnie jest odczytywany przez autora...

„Życie Bytomskie” nr 9 z r. 1973 w rubryce „Napisali do nas”, donosiło:

Gwoli sprostowania muszę dodać tylko, że do krótkiej tej notatki wkradło się parę nieścisłości: w dziedzinie poezji Józio Cebula zajął drugie miejsce, za Piotrem Kajzerem, a przed Januszem Szwedą  (wszyscy z mojej klasy, IIIa), natomiast Cyla Stępień, jako się rzekło, triumfowała w dziedzinie piosenki. Wszyscy zdobywcy pierwszych miejsc w konkursie otrzymali jednakowe nagrody. Wybitny wkład w zorganizowanie tej imprezy wniósł Leszek Witkowski, pozostałe zaś wymienione osoby z pewnością wniosły wybitny wkład, ale w działalność szczepu w ogólności.

Bez specjalnej przesady mogę zaryzykować twierdzenie, że żywot i dokonania naszego rodaka zostały prześwietlone przez nas bardzo dokładnie i (biorąc pod uwagę dostępność tzw. materiałów źródłowych) wiedzieliśmy o nim prawie wszystko. Maestro Witkowski na przykład w pewnym momencie prezentował słuchaczom oryginalne recepty Kopernika: typowo średniowieczne ingrediencje w rodzaju lapis-lazuli i innych osobliwości z pogranicza czarnej magii, które należało mieszać długo i w podanych proporcjach. Najciekawsza wszakże była puenta, wygłaszana przezeń z właściwą dozą pobłażliwej ironii:

Uczestnicy quizu kopernikańskiego

Rzecz jasna, że ów flirt z Kopernikiem na tym się nie skończył. Powtarzaliśmy nasz występ dla koleżanek i kolegów przynajmniej kilkakrotnie, za każdym razem przy pełnej widowni. Ogłosiliśmy także specjalny ogólnoszkolny konkurs wiedzy o życiu i dokonaniach wielkiego toruńczyka.

Wspomina jeden z laureatów, Jacek Tyczka (Va 1976), podówczas uczeń klasy IIa:

"Jakimś cudem zakwalifikowałem się do finału konkursu. Pamiętam, że pożyczałem białą koszulę od jakiegoś kolegi (ja miałem ubrane polo, i przebieraliśmy się w ubikacji, na dole). Pytań nie pamiętam, tylko ostatnie; dotyczyło wycofania dzieła Kopernika "O obrotach..." z listy ksiąg zakazanych. Odpowiedziałem, że było to w XIX w. (pytanie dotyczyło konkretnego roku). Nie wiem teraz, czy celowo nie chciałem być na wyższym miejscu (za dwa pierwsze miejsca była nagroda w postaci udziału w obozie harcerskim, co mi wtedy nie odpowiadało). Zająłem trzecie miejsce, nagrodą była książka i chyba jakiś dyplomik. Byłem tym mocno zaskoczony, nie tylko ja; również nasza ówczesna wychowawczyni, pani Maria Paczocha, tak mnie wyściskała, że aż się zarumieniłem :)"

Zorganizowany został także quiz o podobnej tematyce, który miałem przyjemność przygotować i prowadzić. Pamiętam, że jedną z laureatek została Jola Gacka z IIIb, która zasłynęła w naszej szkole, i nie tylko, jako wspaniała wokalistka zespołu „Trzynastka”, niezapomniana wykonawczyni piosenki „Jaskółka uwięziona”, ale to już temat innej opowieści.

Krzysztof Woźniak i Jolanta Gacka

Postać patrona roku 1973 popularyzowaliśmy także poza murami naszego technikum. W pamięci mojej utkwił szczególnie jedno takie przedstawienie w Domu Kultury kopalni „Walenty-Wawel” w Rudzie Śląskiej. Dlaczego szczególnie? Po pierwsze dlatego, że byłem wtedy mocno przeziębiony i podczas swoich „popisów” modliłem się gorąco, żeby mnie nie dopadł atak kaszlu, który zniweczyłby cały efekt. Po drugie zespół nasz wsparła wówczas wokalnie i instrumentalnie występująca gościnnie Ewa Pawela, córka prof. Teresy Paweli, która wespół z dwojgiem innych uczniów Szkoły Muzycznej wykonała kilka utworów Mikołaja Gomółki i w ten sposób podniosła walory artystyczne owego spektaklu.